Goodbye South-Africa & hello Holland

Terwijl ik deze blog typ ben ik al weer twee dagen in het Zeeuwse. Na een goede vlucht arriveerden Elise en ik zaterdagmorgen weer in Nederland en volgde er een warm weerzien met familie en vrienden. Dubbele gevoelens overheersen. Het is fijn om iedereen weer te zien en te spreken en tegelijkertijd ervaar ik het gemis van de kids van Goeie Hoop.

Het afscheid vrijdag vond ik erg moeilijk. In de twee voorgaande weken was het erg druk geweest met kerstvoorbereidingen, vakantie-activiteiten en kamperen, waardoor we die weken geen vrije dag hadden gehad. De laatste week van ons verblijf werden we vanaf dinsdag uitgeroosterd, zodat we alle tijd konden nemen voor het afscheidnemen. Zo hebben we een goodbye picknick met de kinderen en het team georganiseerd, kinderen hebben afscheidsstukjes opgevoerd en ik heb ook op de unit tussen de kinderen geslapen.
En toen werd het veel te gauw vrijdag en kwam het moment van werkelijk afscheid nemen. Met een lach op je gezicht, maar een huilend hart, geef je dan alle kinderen de laatste knuffel. Onmogelijk om te doen. Een meisje had zich ontroostbaar aan me vastgeklampt en bleef maar herhalen dat ik niet weg mocht gaan. Maar je moet weg, dus moet je haar losmaken en aan een andere vrijwilliger overgeven. Het breekt je hart, zeker als je dan vanuit de auto ziet dat ze door haar tranen heen toch nog de laatste lach naar je toe zend.
De pubers gingen mee naar het vliegveld om ons daar uit te zwaaien. Door de douane heen, nog een laatste zwaai en dan uit het gezicht van de kinderen je tranen de vrije loop kunnen laten. Om vervolgens nog uren in het vliegtuig te moeten zitten, waarbij je steeds verder bij Goeie Hoop vandaan raakt en het nog uren duurt voordat je weer in Nederland arriveert. Dat was geen pretje. En tegelijkertijd was daar ook de rust van het overgeven; overgeven in Zijn trouwe handen.

In de laatste weken van je verblijf, kijk je terug op de periode. Je vraagt je af of het een goede en gezegende tijd voor zowel de kinderen als mij was. Dan is het zo bijzonder als de Heere daar ook weer antwoord op wil geven. Zomaar in een gesprekje met een kind bijvoorbeeld. Dat deze vertelt dat hij nog alle Bijbelverhalen weet die ik heb verteld. Hij begint ze op te noemen en tot in detail te vertellen. En dan te weten dat hij niet eens kan onthouden wat we de vorige dag hebben gegeten, omdat zijn moeder zijn hersenen kapot gemaakt heeft door veel alcohol te drinken tijdens de zwangerschap. Met stille verwondering hoor je het kind dan aan.
Of ik denk ook aan wat een puber in mijn goodbye boek heeft geschreven: "Ik had aan God gevraagd of Hij iemand wilde sturen die van mij wilde houden en voor mij wilde zorgen en Hij stuurde jou. Jij mocht ook over God vertellen en je was hier met een reden."
Dankbaarheid blijft dan over. Dankbaar dat de Heere mij, een mens, heeft willen gebruiken in het leven van deze kinderen. Dankbaar dat Hij iedere dag weer de kracht, ondersteuning, wijsheid en liefde gaf om dit werk te kunnen en mogen doen. Dankbaar dat ik ook zoveel meer heb geleerd over Hem in deze periode en nog meer zie hoe waard Hij het is om gediend te worden met mijn hele hart.
Dankbaar ben ik ook jullie. Ik weet dat er veel mensen zijn geweest die mij de afgelopen periode in gebed hebben opgedragen, iets wat ik ook zeker heb gemerkt. Ook het meeleven in de vorm van kaartjes, mailtjes en giften was overweldigend. Nogmaals baie dankie hiervoor. Jullie hebben geholpen om deze mooie tijd voor mij en de kids mogelijk te maken. Mag God jullie daarvoor zegenen.

Dit is vanzelfsprekend mijn laatste blog over mijn verblijf in Zuid-Afrika. Als er mensen zijn die meer willen weten over mijn tijd daar, dan de gelezen blogs, jullie zijn altijd welkom. Ik wens iedereen hierbij ook goede en fijne kerstdagen en een gelukkig 2014 toe.

Hartelijke groet,
Riët