Over de helft.

Lieve allemaal,
Hoe gaat het met jullie in het herfstachtige Nederland? Bij mij in het overwegend zomerse Afrika gaat het prima. Ondertussen ben ik al over de helft van mijn tijd dat ik hier zal zijn. Wat vliegt de tijd!

Ondertussen is de vijfde Hollandse collega al een week ons team binnengerold. Van te voren was ik zo benieuwd hoe ons team weer zou worden, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik gezegend ben met dit team. Heel veel gezelligheid hebben we samen en tegelijkertijd goede gesprekken en fijne Bijbelstudies.
Bijbelstudie doen we nu trouwens ook wekelijks met andere jongeren van een Engelstalige kerk. De afgelopen weken zijn we geregeld naar deze kerk geweest, omdat we ons daar meer thuis voelen. Het was ook heel bijzonder hoe gastvrij we daar zijn ontvangen en in hun midden zijn opgenomen. Naast de Bijbelstudies hebben ze ons afgelopen zaterdagmiddag ook meegenomen naar een leuke Afrikaanse markt en daarna naar een wijnproeverij. Het was erg leuk en het is ook fijn om nu die contacten buiten Goeie Hoop te hebben!

Verder komen en gaan hier kinderen. Vorige week vrijdag waren de adoptieouders van twee van onze kinderen gearriveerd vanuit Amerika. Het is een predikantsechtpaar die zelf al 3 kinderen hebben. Ze hebben Z. (3 jaar) en I. (6 jaar) zaterdags al meegenomen naar hun verblijfplaats.
’s Maandags hebben we een afscheidsfeest gehad. Mooi was het om te zien dat Z. en I. na die paar dagen zich al zo veilig en vertrouwd leken te voelen in dat gezin en bij hun die hunkering naar aandacht en liefde tot rust was gekomen. Een hunkering die veel kids hier heel duidelijk hebben en uiten. Tegelijkertijd laat deze adoptie ook zien dat er toekomst is voor aidskinderen, want I. heeft namelijk aids.

Twee nieuwe kinderen zijn ook weer binnengekomen. Een jongen van 12 en een meisje van 9 jaar. Kippenvel krijg je weer als je hoort van hun levensverhaal. Ze woonden nu al vijf maanden bij hun tante, maar die kon niet meer langer voor hun zorgen omdat ze geen geld meer had. Inverdrietig waren ze allebei de eerste dagen toen ze hier waren. De 12-jarige jongen dacht daarbij dat hij dingen verkeerd had gedaan en nu voor straf bij ons was. Dat heb ik dus maar even uit zijn hoofd gepraat, maar hij heeft wel snikkend toegegeven dat hij inderdaad nooit meer naar zijn ouders terug wil en kan. Hij liet me een litteken zien waar zijn vader hem had gestoken met een mes en hij vertelde dat zijn moeder hem geregeld met een baksteen op zijn hele lijf sloeg… Zulke verhalen doen werkelijk pijn om naar te luisteren. Uit het dossier weet ik dat er bij de ouders (zoals bij vrijwel elke ouder hier) alcoholproblemen spelen.
Ellende is er hier genoeg. Steeds meer leer je hier de ‘cultuur’ van de sloppenwijken. Een wereld van vooral wanhoop, wantrouw, stelen, drank, drugs en seks.
Heftige speltherapie sessies heb ik ook met een meisje die nu haar verleden begint te verwerken. Op erg jonge leeftijd herhaaldelijk verkracht door haar oom. Heel aangrijpend om te zien wat ze uitspeelt. Hoe aangrijpend zal het wel niet zijn om het mee te hebben moeten maken.

Nu Arjanne hier is, heeft zij de emotionele intelligentielessen van mij overgenomen. Sowieso was ik er ook al een maand mee gestopt, omdat de catechisatie voorrang had en ik anders teveel extra taken kreeg. Voor mij zijn nu de extra taken dus speltherapie en catechisatie geven. Vier avonden in de week geef ik dat laatste. Bij al mijn werk, maar hier in het bijzonder merk ik hoe ik afhankelijk ben van God. Afhankelijk van Zijn kracht, Zijn liefde, Zijn wijsheid en vooral Zijn Geest. Ik kan dingen uitleggen en vertellen, ik mag zaadjes strooien, maar het is alleen God Die het kan brengen in het hart en het zaad kan laten wortel schieten.
De kinderen en ik genieten samen van de catechisatie. Steeds worden ze ook vertrouwelijker in hun vragen stellen. Vorige week zei een meisje zacht met trillende stem: ‘’ik weet niet of ik wel naar de hemel wil, want dan zie ik mijn moeder nooit meer. Mama was zo slecht, die kan niet in de hemel zijn. Nu is ze dood, maar ik wil haar eigenlijk zo graag nog een keertje zien.’’ Wat merk ik dan een geworstel bij deze kinderen op zo jonge leeftijd. Moeilijk is het om op zulke opmerkingen te reageren, maar juist dan merk ik iedere keer weer dat ik het niet alleen hoef te doen.

Morgen ga ik voor alle kinderen hier (die nu weer net kunnen lezen en nog geen Bijbel hebben) er eentje kopen. Opnieuw wil ik namens Goeie Hoop een oproep doen voor giften. Kinderen komen en gaan hier. Maar we willen ze nooit laten gaan zonder Bijbel. Daarom als jullie na het oproepje in een eerdere blog nog geen geld hadden gestort en het toch wel willen:bankrekeningnummer 6849217 t.n.v. Stichting Kimon met beschrijving Bijbels Goeie Hoop.
Baie dankie!

Lieve groetjes,
Riët

P.S. Voor het geval iemand iets opvalt bij bepaalde foto’s: een Afrikaanse had van de week mijn haar gestijld, omdat krullen echt helemaal uit de mode zijn in Afrika. Hilarisch!