Hoop en verwarring

Sjoe, wat vlieg die tyd! Ek kan amper nie glo nie dat ek die laaste blog alweer twee weke gelede geskryf het. Maar ek het hier weer baie beleef!

Kinderen komen en gaan hier noemde ik in mijn vorige blog. Soms wordt het iets te gortig. Zoals vorige week toen we thuiskwamen (nadat we onze vrije dag hadden gehad) en we hoorden dat er opeens vier kinderen weg waren. Om de simpele reden dat de moeder ze was komen halen. Maanden had ze niets van zich laten horen, geen teken van interesse getoond en dan nu zo de kids meenemen. De kinderen zaten hier al jaren en daardoor waren niet alle papieren meer up to date, zodat ze ook niet meteen weer teruggeplaatst konden worden. Social work Zuid-Afrika is er nu dus weer druk mee.
Grote impact heeft het wel op alle kinderen die hier achter zijn gebleven. Verwarring, boosheid en verdriet komt tevoorschijn. Waarom komt hun moeder hen niet halen? Waarom kunnen zij niet terug? En wat helemaal veel impact heeft is de hoop, de valse hoop die veel ouders geven aan hun kids. Zijn de ouders een keer geweest, dan beloven ze bijvoorbeeld vanaf nu iedere week te komen. Vervolgens komen ze weer maanden niet . Ze beloven nieuwe schoenen te kopen en die te brengen, maar komen niet, waardoor het kind bitter opmerkt dat ze het geld vast aan drank verbruikt hebben. Het is iedere keer weer zo moeilijk om te zien dat ouders zo het vertrouwen van hun kind steeds opnieuw beschadigen, niet betrouwbaar zijn en hun kind de boodschap meegeven dat het niet belangrijk voor hen is. Moeilijk omdat je ziet dat de kids er zo onder lijden.

Machteloos voel je je ook als de social worker besluit om het 5-jarige meisje (wat ik twee maanden geleden binnen heb zien komen) weer terug te plaatsen naar familie. Een tante wilde wel voor haar zorgen en er waren geen redenen om dit wettelijk niet toe te laten staan. De tante woonde ver genoeg bij de verkrachter vandaan en er waren medische voorzieningen in de omgeving. Daarbij zou er geen contact zijn tussen de moeder en de tante. De moeder gaf er namelijk niets om als haar broer zich aan haar dochter vergreep.
En dan wordt lieve, kleine S. opgehaald door de social worker, haar tante en... haar moeder. Ondanks dit onbegrijpelijke moet je toch afscheid van haar nemen en haar weg laten gaan. Het allemaal dan maar vertrouwend overgeven in Gods hand.
Een laatste dikke knuffel en daar ging ze, met een kinderbijbel in haar armen.

Tegelijkertijd gebeurd hier ook zoveel moois. Ik denk hierbij aan de kleine, kwetsbare M. van 3 jaar oud. Van de vuilnisbelt gehaald en daarbij heeft ze AIDS. Als je haar verschoont zie je de rauwe werkelijkheid die dit meisje al heeft mee moeten maken in de paar jaar dat ze op aarde verblijft.
Toen ik in juli haar voor het eerst zag was ze schuw, een achtergrondfiguurtje, een persoontje die zich onwijs vies kon maken in de zandbak en ze liep behoorlijk achter in haar ontwikkeling qua taal, spraak en motoriek.
En dan van de week zat ze op mijn schoot. Ze babbelde honderduit tegen me, gaf me een kusje op mijn wang, lachte en straalde.
Zo’n enorme geweldige verandering, en dat in drie maanden tijd! En dan te bedenken dat er voor dit meisje ook adoptieouders zijn gevonden!! (Anders had ik haar wel in mijn koffer mee naar huis genomen hoor).

Op dit moment zijn we met de peuters ook druk bezig met zindelijkheidstraining. Ondanks de vele natte en vieze broeken van de afgelopen weken, zijn we stug doorgegaan. En we zijn er nog niet, maar resultaat zien we met de dag. Vanmorgen kon ik ze aan het eind van de morgen allemaal een sticker laten plakken. Jullie snappen vast wel wat dat betekent :).

De afgelopen weken hebben we ons op onze vrije dag in de geschiedenis en cultuur van Zuid-Afrika verdiept. We hebben Robben-Island bezocht, waar Nelson Mandela jaren gevangen heeft gezeten. Het was heel indrukwekkend, helemaal omdat we door een ex-gevangene werden rondgeleid. Naar Robben-Island gingen we trouwens met een veerboot op een erg winderige dag. Ik geloof niet dat je naar Nederlandse veiligheidsmaatregelen nog op het dak van een veerboot zou mogen zitten, als je over de oceaan vaart, waar een orkaanwind je steeds probeert van het dak af te blazen, maar het was een hele ervaring. (Al was het dan weer wat minder dat je handen totaal verkrampt waren van jezelf vasthouden aan de reling).
De week erop zijn we Kaapstad ingetrokken en hebben we de veelkleurige wijk Bo-Kaap bezocht en wat leuke echte Afrikaanse marktjes. Dit laatste was handig voor souvenirtjes. Want het komt steeds dichter bij. Nog iets meer dan anderhalve maand en dan zit ik al weer in het vliegtuig op weg naar Nederland. De kinderen weten dat ik hier ondertussen het langste zit van het team vrijwilligers en geregeld krijg ik dan ook de bange vraag wanneer ik terug zal gaan naar Nederland. Als ik dan vertel dat het nog wel een aantal weken duurt, zuchten ze opgelucht. En een kind zei van de week tegen me: ‘’ When you leave, I’m also going with the next airplane to Holland. In Holland I am going to your mum en then I tell her: let her go, I want her!’’ ‘k Heb haar maar veel succes gewenst ;)!