' t Zuid-Afrikaanse leven

Daar ben ik dan weer terug, van twee dagen kamperen met een groepje van vijf kinderen. Tenminste dat was de planning, maar 't liep ietsje anders.
Vol goede moed vertrokken we gisteren naar de camping, met stuiterende kids. Een paar collegaatjes hadden de tent al opgezet, dus dat was makkelijk. Het liep in het begin prima. De kids vermaakten zich wel met een kleurboek en bellenblaas en wij bakten pannenkoeken op een gasbrandertje. Na een bijbelverhaal wilden de kids dan toch werkelijk al om half 7 naar bed, zodat ze in de tent konden slapen.
Wij zaten buiten de tent naar de mooie zonsondergang te kijken en tegelijkertijd keken we af en toe zorgelijk naar de tent. Hoe later het werd, hoe harder het begon te waaien. Rond kwart voor acht waren de kids in diepe rust, totdat een enorme windstoot de halve tent ineen liet storten. In een koor gilden de kids van schrik. Wij ze er van onder geplukt, met dekbed en al in de auto gezet en de tassen ingeladen. Terug naar Goeie Hoop! Gerrinda en ik waren achter gebleven om de tent nog zo veel mogelijk te redden. Windstoot op windstoot volgde elkaar op, wat betekende dat we meer aan de tent hingen om em niet weg te laten waaien, dan dat we aan verder afbreken toekwamen. Opgelucht kregen we na een klein halfuur assistentie van twee anderen, maar al gauw bleek dat de tent er was geweest. Stokken verbogen en tentzeil gescheurd.
Opgelucht waren we vanmorgen dat we garantie hadden en zo een nieuwe tent meekregen. Hebben de volgende groepen kids in ieder geval niet voor niets zo naar het kamperen uitgekeken en kan het feest voor hen morgen op een meer beschutte campingplek ook beginnen.
Vandaag zijn we nog wel met onze groep naar het strand geweest. Met een picknick, een duik in het water en een ijsje kwamen die ook weer helemaal de schrik van de vorige avond te boven.

De afgelopen weken waren verder zoals gewoonlijk ook vol afwisseling. Vorige week is de vakantie begonnen, die we meteen maar hebben ingeluid met een spelletjesmiddag en met z'n allen pannenkoeken eten. Pannenkoeken worden net als in Nederland erg gewaardeerd, dus smullen!
Verder is het heel gezellig en druk met alle kinderen thuis. Ik heb er helaas al wel van een paar afscheid moeten nemen, omdat die voor de vakantie naar huis mogen. De thuissituatie is ondertussen weer zo goed dat dit schijnbaar goed zal gaan verlopen. Op deze manier kan er in stapjes naar een mogelijk, volledig gezinsherstel worden toegewerkt.
Bitter is dit wel voor andere kids, die geen perspectief hebben op een hereniging in de toekomst. Zeker met speltherapie merk ik dat dit onderwerp erg leeft bij de kinderen. Maar ook in het dagelijkse leven hoor je een kind een opmerking maken als: 'mijn moeder komt mij niet ophalen' of 'mijn moeder is mij vergeten'.

Gisteren werden er ook weer twee nieuwe kindjes gebracht. Een meisje van vijf met haar broertje van twee jaar. Iedere keer is het weer bijzonder om nieuwe kids op te vangen, ze op hun gemak te stellen en ze zo goed mogelijk met het Goeie Hoop ritme mee te laten hobbelen. En iedere keer is het ook zo mooi om kids na een paar dagen en soms al uren op te zien bloeien; dat ze zich al veilig en vertrouwd voelen bij ons.

En dan is daar ook mijn naderende afscheid. De kids zijn er mee bezig en ik niet minder. Je beseft nu helemaal hoeveel je van de kinderen bent gaan houden en dat je eigenlijk vijf maanden als één grote familie hebt samengeleefd en lief en leed hebt gedeeld. Maar gelukkig blijft hier een team achter bij wie ze in goede handen zijn. De meiden hadden afgelopen zaterdagavond trouwens ook een afscheidsetentje georganiseerd. Geblinddoekt in de auto werd ik afgevoerd. Maar het was wel heel geslaagd.

De afgelopen weken zijn we op onze vrije dag naar het meest zuidelijke punt van Afrika geweest: Cape l'Agulhas. Daar botst de Atlantische oceaan met de Indische oceaan, wat je ook in de golven terug zag. Het was er qua natuur ook ontzettend mooi.

De andere week zijn we naar de township Langa geweest om door een man uit de township rondgeleid te worden. Dit was heel indrukwekkend en opnieuw schokkend. Zeker omdat we nu de feiten hoorden en zagen. Bijvoorbeeld een container waar twee families in woonden. Krotjes, waarin bijna alleen een klein eenpersoonsbed stond voor de ouders en de kids half onder het bed op de vloer moesten slapen. Verhalen die je hoorde over het probleem van ratten die 's nacht binnen komen en de kinderen bijten, met grote geïnfecteerde wonden als gevolg.
Vrijwel nergens was er stromend water, waardoor de vrouwen genoodzaakt waren om een aantal kilometer met 20 liter op hun hoofd te moeten lopen.
De man was heel eerlijk. Hij vertelde over het alcoholprobleem waar veel mensen mee kampen en het grote probleem van tienerzwangerschappen. Dit laatste is ook niet zo verwonderlijk als je let op het ontbreken van privacy in zulke kleine ruimtes. Kinderen kunnen alles zien en horen.
Daar lopend overvalt je wel een gevoel van moedeloosheid. Er is zoveel nood, er ontbreekt zoveel waar mensen wel recht op horen te hebben, maar waar moet je ooit beginnen? De snoepjes die je aan kinderen uitdeelt zijn dan nogal wrang.
Tegelijkertijd was onze gids ook weer heel trots op zijn township. In een township heb je echt het gemeenschapsleven. Mensen letten op elkaar, ze delen hun eten, tot laat is het een gezellige drukte op straat. Onze gids noemde dat hij zich veiliger voelt binnen de township dan daarbuiten, iets wat ik niet zomaar verwacht zou hebben.
Het was in ieder geval een dag vol overweldigende indrukken en... buikpijn. Tja, we moesten nou toch echt van de mensen daar een stukje mee-eten van het vlees op hun braai. Geitenlever met vet... Laat ik zeggen dat 'k het door heb weten te slikken. ;)