Zonneschijn en schaduw

Vanuit een heel warm Zuid-Afrika schrijf ik deze blog. Vandaag was het nog vakantie… watergevechten dat er zijn gehouden!
Het is even geleden dat ik wat van me heb laten horen., maar ik kwam helaas niet aan schrijven toe. Want wat heb ik weer teveel beleefd!

Zo heb ik hier mijn eerste ziekenhuiservaring gehad. Schokkend en verbazingwekkend. Samen met Elise ging ik met een paar kinderen op een middag voor een eenvoudig bloedtestje. Eerst duurt het al vier uur voordat je eens aan de beurt bent. Daar zit je dan: in een soort van wachtkamer. Propvol. Niet alleen zitten er mensen op banken (sommige zelfs met een infuuszakje op hun schoot), maar de grond ligt ook vol met dekens met daarop kermende patiënten. Helaas, voorlopig word je nog niet geholpen want er zijn nog 70 wachtenden voor u.
Na vier uur wordt er dan eindelijk bloed geprikt en wordt ons verteld dat we kunnen wachten op de uitslag. Dat zou weer zo’n vier uur gaan duren. Weggaan kan niet, want dan heb je een kans dat je nooit een uitslag krijgt. Dus weer maar wachten en wachten en wachten. En dat met kinderen… niet te doen. Kijk ik om me heen dan zie ik veel mensen creperen van de pijn. Kijk ik voor me, dan kijk ik recht in de behandelkamer van een arts die bezig is om een man te reanimeren. Zuurstofmasker op zijn gezicht en daarnaast worden er schokken toegediend. Te akelig om naar te kijken.
Ondertussen is het nacht geworden. Nog steeds geen uitslag. Steeds maar weer vragen en wachten. Je krijgt geen eten of drinken en we moeten maar proberen of we wat kunnen slapen. Om 2 uur ’s nachts krijgen we te horen dat de uitslag pas om 8 uur er zou zijn. Het had wat vertraging opgelopen. Kan gebeuren hier in Afrika. Wij waren helemaal op, want ondertussen zaten we al zo’n 10 uur in het ziekenhuis. Dus we hebben naar de anderen gebeld of we afgelost konden worden. Gelukkig kon dit en lieten Elise en ik met een zucht van verlichting het ziekenhuis achter ons en konden we om 4 uur ons bed in.
Na deze ervaring begrijp ik nu helemaal waarom er hier zoveel wordt gebeden voor gezondheid…

Vorige week was ook een van de pubers weggelopen. En dat alleen om de reden dat een ander kind klikte dat de puber op school met een jongen had gezoend. Toen geprobeerd werd om haar terug te halen, heeft ze enorm agressief gereageerd. Een van ons had zelfs een flinke bijtwond. Politie daarna gebeld en een hele avond gezocht, maar niet gevonden. ’s Nachts ging nog een keer het alarm af, dus we hoopten dat ze terug was… maar helaas. We hebben een week lang ons zorgen gemaakt, totdat we hoorden dat ze was gevonden. En ze had gewoon bij haar tante in de krottenwijk gezeten. Mensen blijken hier elkaar ook nogal te dekken voor politie.
We hebben ondertussen ook afscheid van haar kunnen nemen, omdat ze is overgeplaatst naar een kindertehuis hier ver uit de buurt. Hier kent ze teveel mensen en is het daarom te makkelijk om weg te lopen. Bij het afscheid zei ze dat Goeie Hoop een heel goede plaats voor haar is geweest en ze er veel had geleerd. Haar leerproces gaat weer verder op een ander plekje.
Moeilijk vond en vind ik het wel. Altijd had ik een goede band met haar gehad en ik mis haar. Het is zo onwaarschijnlijk dat ze de ene week nog in de kerk je arm bijna plat drukt en zegt: ‘’oh I love you so much’’ en ze drie dagen later niet meer in ons midden is.

Afscheid hebben we ook moeten nemen van de twee broertjes die pas vervuild bij ons binnen waren gekomen: het 2- jarige jongetje en baby’tje van 6 maanden. Ze waren bij ons geplaatst, omdat ze op straat waren gevonden door politie, want de ouders waren in de gevangenis terecht gekomen. Nu bleek een week geleden dat ze onterecht waren opgepakt; een soort van ‘op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats’ verhaal. Thuissituatie was ook gewoon veilig. Bij een bezoek van de moeder was ook duidelijk te zien dat het helemaal goed zat tussen die moeder en haar kinderen. Dus een paar dagen later konden we hier in Goeie Hoop ook afscheid nemen van hen. Jammer genoeg waren wij die dag precies weg, omdat het onze vrije dag was. Dus moet ik het doen met de laatste herinneringen aan hen. Gelukkig zijn dat hele mooie, want ik was helemaal dol op die twee. En blij ben ik ook voor ze, want wat kan ik ze nog meer gunnen dan een normale thuissituatie? Zeker hier zie je steeds weer dat kinderen een moeder nodig hebben. Als ‘auntie’ wil je niet en kan je niet die plaats opvullen die een moeder heeft in het leven van een kind.

Na twee weken zijn we weer een dagje weg geweest op onze vrije dag. Het was echt even heel goed om zo er weer even uit te zijn en op te laden. Dit keer zijn we naar Chapman’s Peak geweest, waar we weer enorm genoten hebben van de natuur en uitzichten. Dat went hier nooit. Al denk ik wel dat ik de Nederlandse natuur ontzettend saai ga vinden als ik terug ben.

Afgelopen week was het ook vakantie. We hebben erg leuke tijden met de kinderen gehad. (Sowieso heb ik die gelukkig iedere dag). Op een middag hebben we allemaal Hollandse spelletjes met ze gedaan als snoephappen en spijkerpoepen. Wat was het gezellig! Ook hebben we de peuters een morgen meegenomen naar het strand. Ze komen vrijwel nooit buiten Goeie Hoop en ze hebben zo onwijs genoten! Geweldig om te zien. Ze konden geen genoeg krijgen van zo’n grote zandbak :).

En het ‘’dagelijkse’’ werk is ook nog steeds genieten. Pas heb ik een filmpje vanuit een raam boven op genomen van de peuters, nadat ik klaar was met werken. Ze moesten eigenlijk slapen, maar ze hingen dus half uit de ramen naar elkaar te tetteren en in de gordijnen te zwaaien. Vervolgens laat ik het zien aan de inlandse werker die er die middag werkt en die zucht alleen maar diep en zegt: ‘’yeah I know, I have to do something, but what?!’’ De hele troep met elkaar is ook veel te ondeugend, maar ook erg lachwekkend.
En ik kan zo genieten van al die kleine momenten als dat een kind blij naar me toe komt rennen om even te knuffelen. Of dat één van de andere vrijwilligers naar boven komt en je nog net bij de trap een kind hoort zeggen: ‘’please, say to auntie Riët that I love her’’.

Trouwens, sinds afgelopen zaterdag is er een nieuwe vrijwilliger bijgekomen: Willemijn. Heel fijn om nu met z’n vieren te zijn, want drie was vaak toch wel een beetje weinig voor het vele werk hier. En aanstaande vrijdag kunnen we de vijfde vrijwilliger ophalen. Rustigere werktijden komen er dus zeker aan. Helemaal omdat het team van Hollandse vrijwilligers zich zelfs in de komende maanden gaat uitbreiden naar maar liefst negen personen. Ben benieuwd naar wie ik allemaal nog ga inwerken!