Dit is ook Zuid-Afrika.
Door: Riët
Blijf op de hoogte en volg Riët
03 Augustus 2013 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Met een temperatuurtje van zo’n 26 graden schrijf ik deze blog. Eindelijk heb ik dan het idee dat ik inderdaad in Afrika ben geland met dit weer hier in de winter. Al hoor ik steeds klaaggeluiden waaruit ik opmaak dat het in Afrika vast beter uit te houden is dan in Nederland.
En uit te houden is het hier ook. Soms vraagt er iemand aan me: heb je heimwee? Nou om eerlijk te zijn niet. Ik heb daar helemaal geen tijd voor. Deze week moest ik zelfs ‘s nachts eruit. Niet omdat ik dat dan weer zo leuk vind, maar omdat Goeie Hoop een alarm heeft wat bij ons op de bovenverdieping afgaat. Drie uur ’s nachts je bed uit, security die de tuin bij Goeie Hoop doorzoekt op boeven en breed glimlacht als deze drie meiden in pyama te woord staan dat ze niets kunnen vinden. Nou, hup je bed weer in. Bijna in slaap, gaat om kwart voor vier het alarm opnieuw af. Sharon hoorde ik mompelen: I think it’s very serious now. De security belt dat we zelf maar even moeten kijken. Kwamen we er achter dat er een paar huismoeders nog was buiten hadden laten hangen, wat wapperend voor de sensoren hing. Nou, dat ingehaald en toen kon ik nog twee uurtjes slapen voordat er weer een nieuwe werkdag begon.
Of ik me hier onveilig voel? Nou, ik ben hier wel meer op mijn hoede. Autorijden moet met de deuren op slot. Nooit ga ik in mijn eentje ergens naar toe, behalve dan waar veel mensen zijn. En ja, pepperspray behoort ook tot de standaard uitrusting van mijn handtas.
Iets anders typisch Zuid-Afrikaans zijn ‘’chuckechuckways’’ (geen idee hoe je het schrijft). De kids vroegen van de week of we daarover naar huis konden rijden. Nou prima, als jullie de weg maar wijzen. Was het zo’n zandweg, vol kuilen, hobbels en gaten. Je zat meer tegen het dak dan op je stoel. En de kinderen lol hebben!
Hier wordt je ook wel een beetje lui gemaakt. Kom je bij de benzinepomp, dan kun je lekker blijven zitten. Hun gooien de kar vol en betalen kun je door je autoraampje met je credit card. Of ga je boodschappen doen, dan worden de boodschappen voor je ingepakt in je tas.
De trieste kant van Zuid-Afrika leer ik ook steeds meer kennen. Laat ik dan maar niet beginnen over bijvoorbeeld de corruptie in het land, maar gewoon hier in Goeie Hoop. Geregeld komt er familie, en dan vaak een moeder, op bezoek. Dan kan het zo maar gebeuren dat ze boos zijn en hun kind terug willen. Of ze zijn hard aan het huilen en helemaal de weg kwijt. Daar staan ze dan, afgeleefd en meestal ruikend naar alcohol en tabak. De meeste kids zijn blij dat ze hun moeder weer zien. Soms echter ook niet. Bijvoorbeeld toen er een moeder op bezoek kwam voor een jochie van twee jaar. Hij heeft een aantal maanden na zijn geboorte bij zijn moeder geleefd en werd daarna totaal verwaarloosd bij Goeie Hoop geplaatst.
Ik droeg hem naar zijn moeder toe en gaf hem aan haar. De peuter werd helemaal panisch. Een reactie die hij nooit bij andere vreemde mensen laat zien. Hij worstelde om los te komen, huilde, stak zijn armen naar me uit en schreeuwde: auntie, auntie, auntie..!
Wat heeft zo’n klein mannetje al meegemaakt, zelfs dat hij het zich nu nog herinnert op deze leeftijd? Wat word ik hier steeds met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik o zo gezegend ben dat ik in een veilig gezin in Nederland mocht opgroeien.
De situatie hier in de sloppenwijken is ook zo hopeloos. Overleven staat hier centraal. Proberen je situatie te verbeteren kan bijna niet. Er heerst zoveel jaloezie onderling. Als iemand bijvoorbeeld een baantje krijgt, kan het zo maar gebeuren dat de buren die persoon zo zwart proberen te maken dat zo iemand het baantje weer kwijt raakt.
Van de week heb ik ook samen met Lydia een uur in een krotje doorgebracht bij mensen. Na dat uurtje kwam de sfeer, de geluiden, de geuren en de muren werkelijk op me af en was ik opgelucht dat ik daarna weer naar een normaal huis kon gaan. Toen besefte ik als nooit te voren wat het moet zijn om daar dag in dag uit te moeten leven. En meer dan ooit besef ik ook hoeveel zegeningen ik iedere dag weer mag tellen.
Deze blog gaat haast niet over mijn dagelijkse werk hier, maar dat komt een volgende keer weer wel. In ieder geval geniet ik iedere dag van het werk hier. Al merk ik wel dat het intensief is en veel van me vraagt. Ook juist goed, want daardoor word ik er iedere dag extra bij stil gezet dat ik dit werk niet in eigen kracht kan doen.
Ondanks dat de kinderen hier ook even eigenwijs, koppig en dwars als in Nederland kunnen zijn, maak ik vooral veel mooie en leuke momenten met ze mee. Bijvoorbeeld als een 13-jarige jongen heel bijdehand opmerkt: ‘’auntie Riët, you are like all the other aunties’’. En waarom dan? Nou, omdat iedere auntie die mij naar school brengt altijd met WHOEEM wegrijdt. Geniaal, en het klopt helemaal. Zijn school staat namelijk op een steile berghelling en de losplaats is dan ook nog eens voor een drempel. En drempels maken, daar zijn de Zuid-Afrikanen werkelijk een ster in. Met die combinatie wil je wel gas geven als je weer verder rijdt..
Of dat je werkt bij de baby’s/ peuters. Heb je ze net allemaal op bed gelegd, hoor je uit een kamer: plof plof en een hoop gegniffel. Jawel hoor, zijn ze uit hun ledikant geklommen. Moeilijk is het om dan om twee guitig kijkende kinderen een vermaning te geven. Blijkbaar was het wel gelukt, want ze gaven daarna geen kik meer . Vervolgens hoor je uit een andere kamer: happy birthday to you, how old are you now… one, two, three: hoejaaa! Okee, even lachen voor de deur, gezicht weer in de plooi en daar gaan we weer.
Deze week waren ook weer een dagje vrij en zijn we weer met z’n drieën weggeweest. Ik merk dat het goed is om dan zo werkelijk even het werk achter je te laten, want ook al zit je op je kamer, de geluiden blijf je horen. Dit keer zijn we naar Simon’s Town geweest om de pinguïns te bekijken. Bij de gewone spotplek wemelde het van toeristen, dus hadden we het daar al gauw gezien. Wij naar een afgelegen parkeerplaats gereden en daar de rotsen opgeklauterd. Vanaf de weg hadden we daar namelijk pinguïns zien zitten. Uiteindelijk bleek het toch te ver te zijn om naar die plaats te klimmen en streken we neer op een grote rots waarop heel wat pinguïnuitwerpselen lagen. Maar we hadden in ieder geval een uitzicht op een pinguïnkolonie.
Vanmiddag wacht weer een nieuwe vuurproef op me. Af en toe moeten wij als vrijwilligers ook koken. Vandaag ben ik dus voor de eerste keer aan de beurt. Koken voor ruim 40 mensen… wish me luck :). Ik denk niet dat ik er wat van ga proeven, want ik heb de eerste buikgriep al te pakken hier.
Tot snel maar weer! In de nieuwe week hoop ik te starten met speltherapie en de eerste zogenoemde emotionele intelligentielessen te geven aan de pubers, dus ik zal weer genoeg hebben om over te schrijven.
En uit te houden is het hier ook. Soms vraagt er iemand aan me: heb je heimwee? Nou om eerlijk te zijn niet. Ik heb daar helemaal geen tijd voor. Deze week moest ik zelfs ‘s nachts eruit. Niet omdat ik dat dan weer zo leuk vind, maar omdat Goeie Hoop een alarm heeft wat bij ons op de bovenverdieping afgaat. Drie uur ’s nachts je bed uit, security die de tuin bij Goeie Hoop doorzoekt op boeven en breed glimlacht als deze drie meiden in pyama te woord staan dat ze niets kunnen vinden. Nou, hup je bed weer in. Bijna in slaap, gaat om kwart voor vier het alarm opnieuw af. Sharon hoorde ik mompelen: I think it’s very serious now. De security belt dat we zelf maar even moeten kijken. Kwamen we er achter dat er een paar huismoeders nog was buiten hadden laten hangen, wat wapperend voor de sensoren hing. Nou, dat ingehaald en toen kon ik nog twee uurtjes slapen voordat er weer een nieuwe werkdag begon.
Of ik me hier onveilig voel? Nou, ik ben hier wel meer op mijn hoede. Autorijden moet met de deuren op slot. Nooit ga ik in mijn eentje ergens naar toe, behalve dan waar veel mensen zijn. En ja, pepperspray behoort ook tot de standaard uitrusting van mijn handtas.
Iets anders typisch Zuid-Afrikaans zijn ‘’chuckechuckways’’ (geen idee hoe je het schrijft). De kids vroegen van de week of we daarover naar huis konden rijden. Nou prima, als jullie de weg maar wijzen. Was het zo’n zandweg, vol kuilen, hobbels en gaten. Je zat meer tegen het dak dan op je stoel. En de kinderen lol hebben!
Hier wordt je ook wel een beetje lui gemaakt. Kom je bij de benzinepomp, dan kun je lekker blijven zitten. Hun gooien de kar vol en betalen kun je door je autoraampje met je credit card. Of ga je boodschappen doen, dan worden de boodschappen voor je ingepakt in je tas.
De trieste kant van Zuid-Afrika leer ik ook steeds meer kennen. Laat ik dan maar niet beginnen over bijvoorbeeld de corruptie in het land, maar gewoon hier in Goeie Hoop. Geregeld komt er familie, en dan vaak een moeder, op bezoek. Dan kan het zo maar gebeuren dat ze boos zijn en hun kind terug willen. Of ze zijn hard aan het huilen en helemaal de weg kwijt. Daar staan ze dan, afgeleefd en meestal ruikend naar alcohol en tabak. De meeste kids zijn blij dat ze hun moeder weer zien. Soms echter ook niet. Bijvoorbeeld toen er een moeder op bezoek kwam voor een jochie van twee jaar. Hij heeft een aantal maanden na zijn geboorte bij zijn moeder geleefd en werd daarna totaal verwaarloosd bij Goeie Hoop geplaatst.
Ik droeg hem naar zijn moeder toe en gaf hem aan haar. De peuter werd helemaal panisch. Een reactie die hij nooit bij andere vreemde mensen laat zien. Hij worstelde om los te komen, huilde, stak zijn armen naar me uit en schreeuwde: auntie, auntie, auntie..!
Wat heeft zo’n klein mannetje al meegemaakt, zelfs dat hij het zich nu nog herinnert op deze leeftijd? Wat word ik hier steeds met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik o zo gezegend ben dat ik in een veilig gezin in Nederland mocht opgroeien.
De situatie hier in de sloppenwijken is ook zo hopeloos. Overleven staat hier centraal. Proberen je situatie te verbeteren kan bijna niet. Er heerst zoveel jaloezie onderling. Als iemand bijvoorbeeld een baantje krijgt, kan het zo maar gebeuren dat de buren die persoon zo zwart proberen te maken dat zo iemand het baantje weer kwijt raakt.
Van de week heb ik ook samen met Lydia een uur in een krotje doorgebracht bij mensen. Na dat uurtje kwam de sfeer, de geluiden, de geuren en de muren werkelijk op me af en was ik opgelucht dat ik daarna weer naar een normaal huis kon gaan. Toen besefte ik als nooit te voren wat het moet zijn om daar dag in dag uit te moeten leven. En meer dan ooit besef ik ook hoeveel zegeningen ik iedere dag weer mag tellen.
Deze blog gaat haast niet over mijn dagelijkse werk hier, maar dat komt een volgende keer weer wel. In ieder geval geniet ik iedere dag van het werk hier. Al merk ik wel dat het intensief is en veel van me vraagt. Ook juist goed, want daardoor word ik er iedere dag extra bij stil gezet dat ik dit werk niet in eigen kracht kan doen.
Ondanks dat de kinderen hier ook even eigenwijs, koppig en dwars als in Nederland kunnen zijn, maak ik vooral veel mooie en leuke momenten met ze mee. Bijvoorbeeld als een 13-jarige jongen heel bijdehand opmerkt: ‘’auntie Riët, you are like all the other aunties’’. En waarom dan? Nou, omdat iedere auntie die mij naar school brengt altijd met WHOEEM wegrijdt. Geniaal, en het klopt helemaal. Zijn school staat namelijk op een steile berghelling en de losplaats is dan ook nog eens voor een drempel. En drempels maken, daar zijn de Zuid-Afrikanen werkelijk een ster in. Met die combinatie wil je wel gas geven als je weer verder rijdt..
Of dat je werkt bij de baby’s/ peuters. Heb je ze net allemaal op bed gelegd, hoor je uit een kamer: plof plof en een hoop gegniffel. Jawel hoor, zijn ze uit hun ledikant geklommen. Moeilijk is het om dan om twee guitig kijkende kinderen een vermaning te geven. Blijkbaar was het wel gelukt, want ze gaven daarna geen kik meer . Vervolgens hoor je uit een andere kamer: happy birthday to you, how old are you now… one, two, three: hoejaaa! Okee, even lachen voor de deur, gezicht weer in de plooi en daar gaan we weer.
Deze week waren ook weer een dagje vrij en zijn we weer met z’n drieën weggeweest. Ik merk dat het goed is om dan zo werkelijk even het werk achter je te laten, want ook al zit je op je kamer, de geluiden blijf je horen. Dit keer zijn we naar Simon’s Town geweest om de pinguïns te bekijken. Bij de gewone spotplek wemelde het van toeristen, dus hadden we het daar al gauw gezien. Wij naar een afgelegen parkeerplaats gereden en daar de rotsen opgeklauterd. Vanaf de weg hadden we daar namelijk pinguïns zien zitten. Uiteindelijk bleek het toch te ver te zijn om naar die plaats te klimmen en streken we neer op een grote rots waarop heel wat pinguïnuitwerpselen lagen. Maar we hadden in ieder geval een uitzicht op een pinguïnkolonie.
Vanmiddag wacht weer een nieuwe vuurproef op me. Af en toe moeten wij als vrijwilligers ook koken. Vandaag ben ik dus voor de eerste keer aan de beurt. Koken voor ruim 40 mensen… wish me luck :). Ik denk niet dat ik er wat van ga proeven, want ik heb de eerste buikgriep al te pakken hier.
Tot snel maar weer! In de nieuwe week hoop ik te starten met speltherapie en de eerste zogenoemde emotionele intelligentielessen te geven aan de pubers, dus ik zal weer genoeg hebben om over te schrijven.
-
03 Augustus 2013 - 19:34
Jeanet:
Heel erg leuk om je verslagen te lezen. Blijf ik toch een beetje op de hoogte van hoe het nu gaat in GH :).
Zie het zo allemaal voor me. Je schrijft leuk! -
03 Augustus 2013 - 21:12
Jan En Nelline:
Je hebt het wel erg druk zeg! Maar fijn dat je het naar je zin hebt. Hopelijk ben je weer snel beter, want zoveel werken, weinig slapen en griep is niet zo'n goede combinatie. Groeten van ons alledrie! -
05 Augustus 2013 - 19:35
Lizette:
Super mooi om te lezen!! Gods zegen!!
Liefs Lizette -
05 Augustus 2013 - 23:22
Niek W:
Ha Riët,
Al wat opgeknapt? Leuke dat je ons meeneemt in je verhalen. We genieten ervan en lezen ze met smaak (naar meer:-)) Het beste daar.
Groet, Niek -
06 Augustus 2013 - 21:54
Tante Willy:
Hallo Riët,
Echt interessant om je verslagen te lezen, je schrijft zo beeldend dat het voor ons gaat leven. Dat de Heere je veel kracht en liefde wil geven om dit mooie en boeiende werk te doen.
Hartelijke groeten van ons.
-
07 Augustus 2013 - 08:58
Hanneke Sinke:
Ha Riët,
Eindelijk kon ik dan ook eens alle verhalen lezen. Je doet zo te lezen heel wat indrukken op. Wat een verdriet kom je tegen. Mooi werk hoor, om er te zijn voor de kinderen, liefde en aandacht te geven wat ze zo hard nodig hebben.
Heerlijk dat je ook echt kunt genieten!
Als ik alles zo lees, lijkt het net of ik je hoor praten. Nog gewoon Riët. En zo is de Heere ook in Afrika Dezelfde als in Nederland. Net als de zon:-)
Liefs Hanneke
-
09 Augustus 2013 - 16:55
Willemijn Knulst:
Ha Riët,
Ik vind het geweldig leuk om jouw belevenissen en ervaringen te lezen op je blog! Het begint al helemaal te kriebelen weetjedat ;) Je kent me nu nog niet, maar over precies 7 weken hoop ik ook te vertrekken naar het Goeie Hoop huis voor 7 maanden. Geniet ervan en ik hoop je over 7 maanden te ontmoeten!
Liefs Willemijn Knulst. -
10 Augustus 2013 - 23:03
Hendrien:
Lieve nicht,
Hier een berichtje uit Krabbendijke!!
Ik heb zojuist al je verhalen gelezen en de fotoos gezien.
Wat een mooi werk!! En geen heimwee??:)
Gelukkig maar.....nu kun je je echt voor 100% inzetten .
Ik hoorde van oma dat je alleen moest reizen,en oma gaf aan dat je vriendin absoluut niet meer kon komen(maar ik lees nu,1 maand later:) jaja...omaatje wordt ook een dagje ouder:)
Ik hoop je zeker eens te spreken/mailen.
Een hartelijk groet van je neef,Hendrien,John ,Eunice en Louise.
Gods zegen persoonlijk en over je werk. -
13 Augustus 2013 - 16:17
Tante Maja En Ome Johan:
Lieve nicht Riet
Wat mag jij daar geweldig mooi werk doen, ook al is het soms zwaar. Eigenlijk zou het voor ons allemaal goed zijn om daar ook te zijn, zodat we al onze zegeningen die we hier hebben ook weer zullen zien en waarderen dat we het ondanks de crisis erg goed hebben. Wij wensen je Gods nabijheid en bewaring toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
