En weer eens een update!

Hoihoi allemaal. Alles goed met jullie in Nederland? Van een aantal krijg ik af en toe een mailtje met een update… leuk! Ook van jullie leventje wil ik graag op de hoogte blijven, dus sturen maar! ;)

Met mij gaat het gelukkig weer helemaal goed, nadat ik vorig weekend wat minder fit was. Maar dat is hier geen probleem, met zoveel mensen om je heen. Vorige week zaterdag had ik natuurlijk eigenlijk nog moeten koken, maar ik werd naar bed gestuurd en Sharon had toen samen met de oudste meiden gekookt. Vervolgens hebben ze me, ondanks mijn ‘ge-jamaar’, in de auto gestopt en zijn we met de oudste meiden van Goeie Hoop nog een paar uur naar Kirstenbosch geweest. Kirstenbosch is een botanische tuin, heeeel erg mooi! Daar wordt je gewoon al beter van. De meiden hadden er ook echt van genoten. Nu, een week later, hebben ze het er nog over. Maar dat is ook wel begrijpelijk, zo vaak komen ze niet buiten het hek van Goeie Hoop.

Vorige week hebben we trouwens een nieuw kindje mogen verwelkomen. Maandagochtend om 10 uur hoorden we dat er een meisje van 5 jaar zou komen. Met een verleden van ernstig seksueel misbruik. ’s Avonds om 18.00 uur kwam ze de drempel over bij Goeie Hoop. Eén blik in haar ogen was voldoende om het kinderleed te zien.
Dit was de eerste keer dat ik een kindje zag binnenkomen. Heftig. Tegelijkertijd merk ik dat zo’n meisje dan wel meteen een heel speciaal plekje in je hart inneemt, omdat je alles vanaf het begin meemaakt.
Ondertussen is ze er dus al een week. Soms springt ze in mijn armen of geniet ze zichtbaar van de aandacht als je samen met haar speelt. Dan zie je glimlichtjes in haar ogen. Maar de andere kant is er ook. Bijvoorbeeld een lange tijd triest voor zich uit staren of zich ’s avonds in m’n armen in slaap huilen, omdat ze haar mama zo mist. Een heleboel liefde kan dit meisje dus wel gebruiken en we geven het graag aan haar.

Ondertussen ben ik ook al een aantal keer mee geweest om te helpen met de kinderbijbelclub. Zo’n 20 kinderen, in de leeftijd van ongeveer 4 tot 16 jaar, komen dan ontzettend enthousiast op je afgestormd. Het valt mij op dat deze kids behoorlijk wat Bijbelkennis hebben. Naast deze kinderen verder onderwijs te geven, worden de Bijbelclubs ook als bemoediging gegeven. De kinderen groeien namelijk op in wijken waar ze stelen, liegen, vloeken en ergere dingen als voorbeeld zien. Door iedere week een Bijbelclub te houden, worden de kinderen er steeds opnieuw aan herinnerd dat dit niet mag. Maar nog meer: ze horen ook dat als God in hun hart woont, Hij hen zal leren om goede dingen te doen, ondanks al die slechte voorbeelden uit hun omgeving. Om steeds als bemoediging kinderen erop te wijzen dat ze het niet alleen kunnen, maar ook niet hoeven te doen.

De emotionele intelligentielessen heb ik ook opgestart. Het ging niet helemaal zoals gepland, want ik moet er heel erg aan wennen dat kinderen hier weinig tot geen concentratie kunnen opbrengen. Het begin was mooi. De pubers waren open, waardoor er dingen werden gedeeld en er waren waardevolle momenten. Maar na dat begin was de concentratie weg en gingen ze nou niet meer bepaald positief gedrag naar elkaar laten zien. Uiteindelijk heb ik ze dus naar hun kamer moeten sturen. Toen ik ze een aantal uur later weer bij me riep om het uit te praten, stonden ze daar met schuldbewuste gezichten elkaar om vergeving te vragen. Daarna hebben we toen nog samen gebeden om ook aan God vergeving te vragen. Achteraf ben ik blij dat het zo gelopen is. Beter dan mijn voorbereidde les was deze les om vergeving te vragen en te geven aan elkaar en vooral aan de Heere. En deze week gaan we weer vol goede moed met de volgende les beginnen.

De speltherapie heb ik ook opgestart. Ik kan er echt van genieten om kinderen zo via spel beter te leren kennen! Ook daar heb ik al een paar interessante dingen in de eerste sessies meegemaakt. Bijvoorbeeld dat een kind stopt met spelen en plotseling wil gaan tekenen. Wat wordt er getekend? Een monster. Volgende sessie wilde hij weer verder gaan met tekenen. Ik ben benieuwd hoe de tekening dan verder gaat verlopen. En of het voor mij duidelijk gaat worden wie/ wat er met dat monster wordt bedoeld. Duidelijk wordt wel dat zich heel wat afspeelt in de hoofdjes van de kids.

Ondanks geregelde stroomuitval of koeien die de 80 kilometerweg oversteken, gaat het leven hier ook z’n gangetje. Vanaf zondag 5 uur tot maandagmorgen 9 uur moest ik trouwens voor het eerst de nachtwacht houden over de peuters. Met een babyfoon naast m’n bed, hadden ze een hele nacht geslapen. Ging best, dacht ik tot ’s morgens vroeg. Totdat ik dus om 7 uur de baby-unit binnenliep en de lucht daar me al de moed in de schoenen liet zakken. Maar gelukkig: om 9 uur waren dan toch de zeven peuters allemaal weer fris en fruitig en hadden ze hun bordje porridge achter de kiezen.

Heel veel leuke momenten heb ik hier met de kids als je gewoon bij hen op de playground gaat zitten. Allemaal moeten ze dan even aandacht komen halen en geven. De één komt bloemen naar je brengen, versgeplukt uit eigen tuin. Een ander (meisje/jongen maakt niet uit) vind dat je haar gedaan moet worden, dus leggen ze er een enorme knopenknot in. Weer een ander wil gewoon even een liedje op je schoot zingen, een knuffel halen of een verhaal aan je vertellen. Er gewoon ook zo zijn voor de kinderen, daar doen we het ook voor!

Tot de volgende update maar weer! De wind loeit hard op dit moment om het huis (of moet ik zeggen: dwars door het huis?). Maar ach, maken we dat ook weer eens mee. Slaap ik vast extra lekker. Want ja, slapen daar kunnen we geen genoeg van krijgen. Bedtijd is hier normaal rond 9 uur. En we vragen ons geregeld heel verbaasd af hoe we het ooit trokken in Nederland om een paar uurtjes later te gaan.

Iedereen nog een fijne verdere week toegewenst!
Liefs, Riët

Ps. Ik heb ondertussen al een aantal weken een Afrikaans nummer, dus ik hoop niet dat er mensen zijn die mij nog wel eens sms’en of iets dergelijks, want vandaar dat ik dus nooit reageer.