Boeken om vol te schrijven…

Teveel beleef ik hier. Soms weet ik werkelijk niet meer waar ik moet beginnen met schrijven! En de dagen vliegen dus voorbij. Van de week bedacht ik me met schrik dat ik al op 1/5 van mijn tijd hier zit!

Vorige week donderdag was er weer een nieuw meisje gekomen. 10 jaar oud en zwaar mishandeld door haar familie. Er was niets anders te verwachten dan dat ze zelf ook agressief gedrag zou laten zien. En inderdaad, dat was ook zo. Geregeld moesten we het lijf van een kind redden vanonder haar handen. Moeilijk was dat, want het bevorderde niet bepaald een goede sfeer. Nog moeilijker was dat ze op alle mogelijke manieren duidelijk maakte dat ze alleen maar weer naar huis wilde. Goeie Hoop zag ze niet als een kans, was geregeld brutaal en respectloos en toch… ergens was het ook een schatje. Af en toe zag je in haar dat kleine meisje, die op zoek was naar veiligheid, aandacht en liefde. En die ook gewoon vlechtjes in mijn haar ging maakte of lief met wat peuters ging spelen. Maar wat mij echt raakte was haar honger naar alles wat met het geloof te maken had. Het enige wat ze wist was dat er door Jezus leven voor haar mogelijk was. Om echt te leven, waarnaar ze naar verlangde. Ook had ze ooit een kettinkje met een kruisje gevonden, wat ze iedere dag droeg. Ze had namelijk ooit gehoord dat diezelfde Jezus aan een kruis was gestorven. Zondags werd ze voor het eerst in haar leven door ons meegenomen naar de kerk. Ook heb ik haar diezelfde dag mogen leren bidden.
Ondanks dat bleef ze het ons lastig maken. Vaak had ze gezegd dat ze weg zou lopen en maandag bracht ze het in praktijk. Tijdens ons avondeten werden we door een huismoeder half in paniek geroepen dat ze weg was. Wij er achteraan en we kregen haar gelukkig in de tuin te pakken. De deuren op slot gedraaid en het alarm erop gezet, om een volgende vluchtpoging voor te zijn. Met haar geprobeerd te praten, maar het enige wat ze ons zeer duidelijk maakte was dat ze naar huis wilde. Terwijl we heel even op de gang stonden te overleggen wat we zouden doen, ging het alarm af. Was mevrouwtje dus door een behoorlijk hoog raam naar buiten geklommen. Wij meteen naar de deur rennen, maar… die zat op slot. Sleutel zoeken, deur openen en als we eindelijk buiten staan, zien we haar al over het hek klimmen. Esther en Sharon vlogen er op blote voeten achteraan. Ik was net op weg toen ik dacht: ik kan beter de kar pakken. Dus autosleutels halen, auto in, Sharon was terug gekomen en sprong achterin en hup: scheuren maar. Twee straten verder zagen we Esther die een onwillig meisje vasthield. Haar in de kar gestopt en toen maar doorgereden naar Ida, om haar op te gaan halen. Ida kwamen we halverwege tegen, want ze was al op weg naar ons. De security had naar haar gebeld waarom het alarm was afgegaan en hij ons maar niet aan de lijn kreeg. Ida begreep meteen de oorzaak en zei dat de security naar Goeie Hoop kon komen om te helpen vangen. Niet meer nodig uiteindelijk, maar zo’n security man maakt natuurlijk wel indruk.
Helaas bleek in de volgende dagen wel dat het meisje niet kon blijven. Ze had meer begeleiding en hulp nodig, die wij niet konden bieden. Teveel was ze vanbinnen en vanbuiten kapot gemaakt. Vaak werd duidelijk dat ze ook geestelijk niet gezond was. Vanmorgen is ze daarom overgeplaatst naar een meer psychiatrische inrichting. Maar wel met: een Bijbel!! Ze heeft beloofd om er iedere dag in te lezen. Wie weet wat voor plan God nog met haar voor heeft!

Zondag zijn we trouwens ook voor het eerst bedreigd. (Ja inderdaad, ik maak van alles mee op het ogenblik). Een moeder van een kind stond met een ijzeren staaf voor de gate. De anderen moesten naar de kerk en moesten dus ook langs haar. Zelf was ik thuis om te werken en had ik dus al alles op slot gedraaid in het huis. Uiteindelijk is de vrouw weggegaan, maar later hoorde ik van ontdane kinderen dat ze nog wel had geprobeerd om de auto te raken met haar staaf. Niet gelukt, want Sharon was met een noodgang langs haar gereden.
Leuke dingen maak ik gelukkig ook mee hoor. Heb de laatste tijd al een paar keer gekookt. Door de week breng je dan het eten gewoon naar de unit, waar de kinderen eten. Op zondag eet je met hen mee. Zo geweldig om te zien hoe alle kids en zelfs de huismoeders dan lopen te smullen! En allemaal moeten ze dan ook even zeggen dat het eten zo lekker is. Dat maakt de twee tot drie uur koken helemaal goed!

Iets anders helemaal leuks is dat ik zaterdag een walvis heb gespot. Zaterdagmiddag was ik twee uur vrij en was ik weer even met Sharon en Esther naar de rotsen gereden aan de oceaan. Heel vaak heb ik daar al zeeleeuwen gezien en nu dus een walvis. Terwijl blijkt dat je ze daar sporadisch ziet. Onwerkelijk is het dan wel, dat zo’n enorm beest op maar een paar meter afstand voor je een flinke bubs water spuit.

Tussen het werken door hebben Esther, Sharon en ik vorige week een grote schoonmaak op onze verdieping gehouden. Ida was helemaal blij en trots op ons. De huismoeders kwamen zelfs naar boven om te kijken dat inderdaad Hollandse vrijwilligers met een ‘big cleaning’ bezig waren. Blijkbaar een bezienswaardigheid. Maar ik wil in de maanden dat ik hier zit gewoon geen kakkerlak zien.

Gistermiddag hebben we ook Elise opgehaald van het vliegveld. Ik vond het heel leuk dat ze nu een maand later toch gekomen is. Speciaal dat er nu een vriendin is die je alles kan laten zien en deel kan laten worden van de wereld hier. De komende dagen kunnen we ook beginnen om haar in te werken. Extra hulp kunnen we goed gebruiken, want eerlijk gezegd zijn drie personen te weinig om de boel hier draaiend te helpen houden en zelf ook genoeg energie over te houden. Hoe enthousiast ik ook ben, ik zal ook eerlijk zeggen dat ik in de achterliggende tijd ook wel eens een inzinkmoment heb, dat ik het even niet meer zie zitten. Gewoon tegen je eigen grenzen van menselijkheid oplopen en niet alles kunnen wat je eigenlijk wilt doen hier voor de kids. Tegelijkertijd ook zo leren om het dan allemaal aan God over te geven en over te laten.
Fijn is het ook om via een kaart een bemoedigend woord en bemoedigende Bijbeltekst te ontvangen. Want ja, de eerste kaarten zijn hier al binnen gestroomd! Enorm bedankt!

Ik begon met het verhaal van het 10-jarige meisje. Zij kreeg de laatste Bijbel die Goeie Hoop op voorraad had liggen. Om nieuwe te kopen zijn er echt giften nodig. Dus help ons hier en stort asjeblieft wat via bankrekeningnummer 6849217 t.n.v. Stichting Kimon met beschrijving Bijbels Goeie Hoop. Dan komt het helemaal goed!

Lieve groeten,
Riët