Wel en wee

Hai allemaal!

Ek is dankbaar.. vir julle! Iedere keer merk ik aan de kaarten en mails weer dat jullie met me meeleven, voor me bidden en me duidelijk niet vergeten. Ook de giften die we gekregen hebben voor de Bijbels.. baie dankie!

En we hebben het weer wat drukker gekregen hier, want vorige week zwaaiden de deuren van Goeie Hoop opnieuw open voor nieuwe kinderen. Dit keer twee broertjes in de leeftijd van 2 jaar en de andere 6 maanden. Door de politie van de straat gehaald, want je ouders zullen maar in de gevangenis terecht zijn gekomen... Allebei snipverkouden, met oorontsteking en vooral het 2-jarige jongetje vies vies vies. Ik had de taak opgenomen om hem schoon te maken en ach, hij was zo bang in het begin. In m'n beste Zuid-afrikaans (hij kon geen engels) hem dus zo goed als kon gerustgesteld en in bad gestopt. Wat ben ik lang bezig geweest om dit jochie schoon te krijgen... werkelijk om te huilen. Het was zo confronterend om niet een ding, maar zo'n vervuild mensje te moeten schoonmaken!
Gelukkig pakken de twee het ritme van Goeie Hoop goed op en stelen de harten van de mensen hier. Zeker het baby'tje!
En vorige week was het hier zo onwijs koud en nat, dat ik ook superblij was dat de nieuwe kindjes niet meer op straat leefden. Op de bergen lag zelfs sneeuw!

Nu ik het over bergen heb.. dan wil ik het ook even hebben over de beroemde Tafelberg. Daar heb ik namelijk zo'n 1,5 week geleden bovenop gestaan!
En jawel: heen en terug geklommen.. en dat op onze gympies. Hoofdschuddend nagestaard door een parkeerwachter, maar we hebben het toch maar mooi gedaan. :) De terugweg zelfs met een lege maag, want het restaurant waar we dachten wat te kunnen eten, daar bovenop die berg, was dicht. Maar wie kan er nou zeggen dat zijn/haar rommelende maag geëchood heeft in het gebergte van de Tafelberg? En het schitterende uitzicht maakte zeker alles goed. 't Was zelfs zo helder dat je dolfijnen meters onder je zag springen in de oceaan!

Ja, beestjes genoeg hier. De spinnen komen ook tot leven. Maar dan wel spinnen van het formaat vogelspin. Om te bibberen. Maar alles went, zeggen ze. Helaas, helaas zelfs ook al een eerste kakkerlak moeten doden. En dat ondanks onze schoonmaakpogingen. We hopen dat het gewoon bij die eerste blijft.

Iedere dag blijft het leven hier vol afwisseling en dus heel boeiend. Een ervaring opzich was ook het huisbezoek in de krottenwijken bij de familie van een puber deze week. Samen met Elise kwamen we bij krotje 7010894 aan. (Tja, hier hebben ze ook huisnummers.) Niemand thuis, alleen een paar straathonden. Haar moeder zou vast wel bij haar vriend verblijven, dus moesten we daar maar naar toe lopen. 't Was vlakbij zei ze. Halverwege voegde de zus van de puber zich bij ons, want die waren we tegengekomen. Toen we uiteindelijk aankwamen bij het krotje van de vriend van de moeder, bleek daar echter alleen een dronken vrouw te verblijven. Een dikke knuffel en alcohollucht en zij ging ons waggelend voor naar het krotje waar de moeder dan nu echt zou zijn. Daar was ze uiteindelijk ook niet, maar we zagen haar een straat verder. De puber zei dat ze buikpijn had van de zenuwen dat ze haar moeder weer zou zien en wij hadden buikpijn omdat we het niet zo'n goed idee vonden om die hele krottenwijk zo uiteindelijk door te lopen. We hadden ook alle bekijks, want blanken kom je er niet zomaar tegen. Gelukkig bleef het bij bekijks en het was een hele belevenis om door al die straatjes te lopen en wat meer van het leven en de hele cultuur daar te zien.
Vreemd voor mij was wel dat haar moeder 5 minuten later al weer zei dat we naar Goeie Hoop terug konden gaan. Moeder en dochter...elkaar zo lang niet gezien, duidelijk blij zijn om elkaar weer te zien en het dan uiteindelijk na een paar minuten alweer voor gezien houden.

Schokkend was voor mij ook de laatst gehouden Bijbelclub in de krottenwijken. Er waren veel meer kids dan anders gekomen. Ik hoorde gemompel van anderen dat de nieuwe kinderen echte straatschoffies waren. Pijnlijk werd dat voor mij later ook duidelijk. Tijdens een creatieve verwerking keken ze met grote ogen naar me op: is het echt zo dat de Heere Jezus dingen als vloeken of stelen niet goed vindt en dat dat bij de duivel hoort?
Deze jongetjes, hun wiegje stond daar, het verschil tussen goed en kwaad is hun niet ingescherpt en dan zien ze ook nog eens voornamelijk slechte voorbeelden. De noodzaak om in zo'n donkere wereld te vertellen over het Licht, zodat deze kinderen ook donker en licht mogen gaan onderscheiden, komt dan zo sterk naar voren.

Vanmorgen begon ik de dag met schoolrijden. Ben je om half 7 bijna bij een school, doemt er plots schrikkeldraad, half verkoolde bomen, flessen, blikjes enz. op in je koplampen. 't Was een grote puinhoop. De kinderen kenden het en vertelden uitgebreid wat er dan gebeurd was. De mensen stoken een groot vuur, maken wegblokkades, mogelijke politie wordt bekogeld met stenen, er zijn grote vechtpartijen en dat alles om daarmee af te dwingen dat ze het beter zullen krijgen. Strange world. Overal om me heen hoor ik dat het niet goed gaat met Zuid-Afrika. De oplossing die men steeds aandraagt (zelfs op de radio) om Zuid-Afrika weer te laten herstellen is dit: ''We moeten terug. Terug naar onze Koning Jezus''. Het zet je aan het denken...